بیا بریم

همه چشم‏ها متوجّه توست، و نگاه‏هایی که حرف می‏زنند، لبخند... و آن‏گاه که از پیچ‏وخم کوچه‏های تنگ بهشت‏زهرا می‏گذری، تو را صدا می‏کنند. البته با همان نگاه‏های همیشگی که هیچ وقت نتوانستی آنها را بفهمی؛ یعنی هیچ‏وقت نخواستی بفهمی.
اگر هنوز مهربانی، خانه دلت را ترک نکرده باشد، می‏فهمی که در نگاهشان، هزاران فریاد است؛ و در سکوتشان!
نگاه کنیم
سرت را پایین می‏اندازی. می‏خواهی از نگاهشان بگریزی. اما آنان در تو حضور دارند؛ در دلت، ذهنت و... .
سرت را پایین می‏اندازی. دنبال چیزی می‏گردی. به اطرافت سرک می‏کشی. چند قدم آن طرف‏تر، سطلی شکسته افتاده. اول، خجالت می‏کشی که آن را برداری. باز هم به دور و برت نگاه می‏کنی. هیچ‏کس نیست تو را ببیند؛ همان‏طور که هیچ کس نیست تا منظورت را بفهمد! آهسته برمی‏خیزی. سطل را پر از آب می‏کنی و روی سنگی سیاه می‏ریزی.
باز هم پیرامونت را می‏نگری. خوشحال می‏شوی از اینکه کسی تو را ندیده! با عجله، راه می‏افتی که بروی.
آشتی کنان
و چقدر زود فراموش شدند! . و آنان ما را خواهند بخشید!
بیا به بهشت زهراها برویم تاتنها نمانیم.
بیا به بهشت زهرا هابرویم تا با همه احوال‏پرسی کنیم.
بیا به بهشت زهراها برویم تا با نگاه‏هایشان آشتی کنیم.
سلام کنیم
و شهیدان در ما حضور دارند.