× عشق یعنی خداشناسی خود شناسی حق شناسی از وفاپاکی و صدق و صفا language=java src=http://ir2khali.persiangig.com/java/motarjem36zaban/ div style=display:none;a href=http://www.hoob.ir حرم فلش - کد وبلاگ ثانیه شمار فلش/a/divembed src=http://noorani.persiangig.com/shomar-gheybat1.swf width=150 height=250 type=application/x-shockwave-flash wmode=transparent

آدرس وبلاگ من

gool.goohardasht.com

آدرس صفحه گوهردشت من

goohardasht.com/dost1

?????? ???? ?????? ???? ????? ????? ??? ????

گروهای عضو شده

خدا تنها یار من

شعر

قلبهای عاشق

انجمن وبلاگ نویسان سایت گوهر دشت

omid مشاهده تمام گروهاي

مسجد جمكران كي و چگونه ساخته شد

خدایا فرج اقا صاحب عصرو وزمان رو هر چه زودتر برسان حق مظلومین را از ظالمان بگیردخیلی ها چشم انتظارن

فراق

آن چه مسلّم است، اين است كه اين مسجد بيش از يك هزار سال پيش به فرمان حضرت بقيه الله

أرواحنا فداه، در بيداري، ـ نه در خواب ـ تأسيس گرديد و در طول قرون و اعصار، پناهگاه شيعيان و

پايگاه منتظران و تجلي گاه حضرت صاحب الزمان ـ عليه السّلام ـ بوده است

علامه ي بزرگوار، ميرزا حسين نوري، (متوفّاي 1320 هجري) در كتاب ارزشمند نجم ثاقب ـ كه به

فرمان ميرزاي بزرگ، آن را تأليف كرد و ميرزاي شيرازي، در تقريط خود، از آن ستايش فراوان كرد و

نوشت: براي تصحيح عقيده ي خود، به اين كتاب مراجعه كنند تا از لمعانِ انوار هدايت اش، به سر

منزل يقين و ايمان برسند. ـ تاريخچه ي تأسيس مسجد مقدس جمكران به شرح زير آورده است.

شيخ فاضل، حسن بن محمّد بن حسن قمي، معاصر شيخ صدوق، در كتاب تاريخ قم از كتابِ مونس

الحزين في معرفه الحقّ و اليقين ـ از تأليفات شيخ صدوق ـ بناي مسجد جمكران را به اين عبارت نقل كرده است

شيخ عفيف صالح حسن بن مُثله ي جمكراني مي گويد
شب سه شنبه، هفدهم ماه مبارك رمضان 393 هجري، در سرايِ خود خفته بودم كه جماعتي به درِ

سراي من آمدند. نصفي از شب گذشته بود. مرا بيدار كردند و گفتند: �برخيز و امر امام محمّد مهدي صاحب الزّمان، صلوات الله عليه، را اجابت كن كه ترا مي خواند.�

حسن بن مثله مي گويد: �من، برخاستم و آماده شدم�. چون به درِ سراي رسيدم، جماعتي از

بزرگان را ديدم. سلام كردم. جواب دادند و خوشامد گفتند و مرا به آن جايگاه كه اكنون مسجد (جمكران) است، آوردند.�
چون نيك نگاه كردم، ديدم تختي نهاده و فرشي نيكو بر آن تخت گسترده و بالش هاي نيكو نهاده و جواني سي ساله، بر روي تخت، بر چهار بالش، تكيه كرده، پيرمردي در مقابل او نشسته، كتابي در دست گرفته، بر آن جوان مي خواند.
بيش از شصت مرد كه برخي جامه ي سفيد و برخي جامه ي سبز بر تن داشتند، بر گرد او روي زمين نماز مي خواندند.
آن پيرمرد كه حضرت خضر ـ عليه السّلام ـ بود، مرا نشاند و حضرت امام ـ عليه السّلام ـ مرا به نام خود خواند و فرمود: �برو به حسن بن مسلم بگو: �تو، چند سال است كه اين زمين را عمارت مي كني و ما خراب مي كنيم. پنج سال زراعت كردي و امسال ديگر باره شروع كردي، عمارت مي كني. رخصت نيست كه تو ديگر در اين زمين زراعت كني، بايد هر چه از اين زمين منفعت برده اي، برگرداني تا رد اين موضع مسجد بنا كنند.�
به حسن بن مسلم بگو: �اين جا، زمين شريفي است و حق تعالي اين زمين را از زمين هاي ديرگ برگزيده و شريف كرده است، تو آن را گرفته به زمين خود ملحق كرده اي! خداوند، دو پسر جوان از تو گرفت و هنوز هم متنبّه نشده اي! اگر از اين كار بر حذر نشوي، نقمت خداوند، از ناحيه اي كه گمان نمي بري بر تو فرو مي ريزد.�
حسن بن مثله عرض كرد: �سيّد و مولاي من! مرا در اين باره، نشاني لازم است؛ زيرا، مردم، سخن مرا بدون نشانه و دليل نمي پذيرند.�
امام ـ عليه السّلام ـ فرمود: �تو برو رسالت خود را انجام بده. ما، در اينجا، علامتي مي گذاريم كه گواه گفتار تو باشد. برو به نزد سيّد ابوالحسن، و بگو تا برخيزد و بيايد و آن مرد را بياورد و منفعت چند ساله را از او بگيرد و به ديگران دهد تا بناي مسجد بنهند، و باقي وجوه را از رهق به ناحيه ي اردهال كه ملك ما است، بياورد، و مسجد را تمام كند، و نصفِ رهق را بر اين مسجد وقف كرديم كه هر ساله وجوه آن را بياورند و صرف عمارت مسجد كنند.
مردم را بگو تا به اين موضع رغبت كنند و عزيز بدارند و چهار ركعت نماز در اين جا بگذارند: دو ركعت تحيّت مسجد، در هر ركعتي، يك بار �سوره ي حمد� و هفت بار سوره ي �قل هو الله احد� (بخوانند) و تسبيح ركوع و سجود را، هفت بار بگويند.
و دو ركعت نماز صاحب الزمان بگذارند، بر اين نسق كه در (هنگام خواندن سوره ي) حمد چون به �إيّاك نعبد و إيّاك نستعين� برسند، آن را صد بار بگويند، و بعد از آن، فاتحه را تا آخر بخوانند. ركعت دوم را نيز به همين طريق انجام دهند. تسبيح ركوع و سجود را نيز هفت بار بگويند. هنگامي كه نماز تمام شد، تهليل (يعني، لا إله إلاّ الله) بگويند و تسبيح فاطمه ي زهرا ـ عليها السّلام ـ را بگويند. آن گاه سر بر سجده نهاده، صد بار صلوات بر پيغمبر و آل اش، صلوات الله عليهم، بفرستند.�
و اين نقل، از لفظ مبارك امام ـ عليه السّلام ـ است كه فرمود:
فَمَنْ صَلاّهُما، فَكَاَنَما صَلّي فِي الْبَيْتِ الْعَتيقِ؛ هر كس، اين دو ركعت (يا اين دو نماز) را بخواند، گويي در خانه ي كعبه آن را خوانده است.
حسن بن مثله مي گويد: �در دل خود گفتم كه تو اين جا را يك زمين عادي خيال مي كني، اينجا مسجد حضرت صاحب الزمان ـ عليه السّلام ـ است.�
پس آن حضرت به من اشاره كردند كه برو!
چون مقداري راه پيمودم، بار ديگر مرا صدا كردند و فرمودند: �در گلّه ي جعفر كاشاني ـ چوپان ـ بُزي است، بايد آن بز را بخري. اگر مردم پول اش را دادند، با پول آنان خريداري كن، و گرنه پول اش را خودت پرداخت كن. فردا شب آن بز را بياور و در اين موضع ذبح كن. آن گاه روز چهارشنبه هجدهم ماه مبارك رمضان، گوشت آن بز را بر بيماران و كساني كه مرض صعب العلاج دارند، انفاق كن كه حق تعالي همه را شفا دهد.
آن بز، ابلق است. موهاي بسيار دارد. هفت نشان سفيد و سياه، هر يك به اندازه ي يك درهم، در دو طرف آن است كه سه نشان در يك طرف و چهار نشان در طرف ديگر آن است.�
آنگاه به راه افتادم. يك بار ديگر مرا فرا خواند و فرمود: �هفت روز يا هفتاد روز در اين محل اقامت كن.�
حسن بن مثله مي گويد: �من، به خانه رفتم و همه ي شب را در انديشه بودم تا صبح طلوع كرد. نماز صبح خواندم و به نزد علي منذر رفتم و آن داستان را با او در ميان نهادم.
همراه علي منذر، به جايگاه ديشب رفتيم. پس او گفت: �به خدا سوگند كه نشان و علامتي كه امام ـ عليه السّلام ـ فرموده بود، اين جا نهاده است و آن، اين كه حدود مسجد، با ميخ ها و زنجيز ها مشخّص شده است.�
آنگاه به نزد سيّد ابوالحسن الرّضا رفتيم. چون به سراي وي رسيديم، غلامان و خادمان ايشان گفتند:
�شما از جمكران هستيد؟� گفتيم: �آري�. پس گفتند: �از اوّل بامداد، سيّد ابوالحسن در انتظار شما است.�
پس وارد شدم و سلام گفتم. جواب نيكو داد و بسيار احترام كرد و مرا در جاي نيكو نشانيد. پيش از آن كه من سخن بگويم، او سخن آغاز كرد و گفت: �اي حسن بن مثله! من خوابيده بودم. شخصي در عالم رؤيا به من گفت:
�شخصي به نام حسن بن مثله، بامدادان، از جمكران پيش تو خواهد آمد. آن چه بگويد، اعتماد كن و گفتارش را تصديق كن كه سخن او، سخن ما است. هرگز، سخن او را ردّ نكن.� از خواب بيدار شدم و تا اين ساعت در انتظار تو بودم.
حسن بن مثله، داستان را مشروحاً براي او نقل كرد. سيّد ابوالحسن، دستور داد بر اسب ها زين نهادند. سوار شدند. به سوي دِه (جمكران) رهسپار گرديدند.
چون به نزديك دِه رسيدند، جعفر شبان را ديدند كه گله اش را در كنار راه به چرا آورده بود. حسن بن مثله، به ميان گلّه رفت.آن بز كه از پشت سرِ گلّه مي آمد، به سويش دويد. حسن بن مثله، آن بز را گرفت و خواست پولش را پرداخت كند كه جعفر گفت: �به خدا سوگند! تا به امروز، من اين بز را نديده بودم و هرگز در گلّه ي من نبود، جز امروز كه در ميان گلّه آن را ديدم و هر چند خواستم كه آن را بگيرم، ميسر نشد.�
پس آن بز را به جايگاه آوردند و در آن جا سر بريدند.
سيّد ابوالحسن الرّضا به آن محلّ معهود آمد و حسن بن مسلم را احضار كرد و منافع زمين را از او گرفت.
آنگاه وجوه رهق را نيز از اهالي آن جا گرفتند و به ساختمان مسجد پرداخت و سقف مسجد را با چوب پوشانيدند.
سيّد ابوالحسن الرّضا، زنجيرها و ميخ ها را به قم آورد و در خانه ي خود نگهداري كرد. هر بيمار صعب العلاجي كه خود را به اين زنجيرها مي ماليد، در حال، شفا مي يافت.
ابوالحسن محمّد بن حيدر گفت: �به طور مستفيض شنيدم، پس از آن كه سيّد ابوالحسن الرّضا وفات كرد و در محلّه ي موسويان (خيابان آذر فعلي) مدفون شد، يكي از فرزندانش بيمار گرديد. داخل اطاق شده سرِ صندوق را برداشت زنجيرها و ميخ ها را نيافت.�

منبع شناسي مسجد جمكران
منابع تأسيس مسجد مقدّس جمكران به فرمان حضرت صاحب الزّمان، أوراحنا فداه، بر اساس تسلسل زماني، به شرح زير است:
1ـ نخستين كسي كه اين داستان را در كتاب خود آورده، ابو جعفر محمّد بن علي بن بابويه، مشهور به شيخ صدوق (متوفاي 381 هجري) است. ايشان، مشروح آن را در كتاب مونس الحزين في معرفه الحق و اليقين درج كرده است.
با توجّه به اين كه تأسيس اين مسجد در عصر شيخ صدوق ـ رحمه الله ـ واقع شده، و ايشان در قم زندگي مي كرد، طبعاً، همه ي جزئيات آن را بدون واسطه از حسن بن مثله، و سيد ابوالحسن الرضا و ديگر شاهدان عيني، شنيده و نقل كرده است.
كتاب مونس الحزين، همانند ده ها اثر گران بهاي ديگر شيخ صدوق، در طول زمان، از بين رفته و به دست ما نرسيده است.
2ـ حسن بن محمّد بن حسن قمي، معاصر شيخ صدوق، صاحب كتاب گران سنگ تاريخ قم، شرح آن واقعه را از كتاب شيخ صدوق نقل كرده است.
كتاب تاريخ قم در عصر شيخ صدوق، به سال 378 هجري، در بيست باب به رشته ي تحرير درآمده است.
3ـ حسن بن علي بن حسن بن عبدالملك قمي، به سال 865 هجري آن را به فارسي ترجمه كرده است. (الذريعه، ج3، ص276).
4ـ متن عربي كتاب، به دست مولي محمّد باقر مجلسي، (متوفّاي 110 هجري) نرسيده، ولي ترجمه ي فارسي آن به دست ايشان رسيده (بحار، ج1، ص42) و احاديث مربوط به قم را در جلد �السّماء و العالم� از آن روايت كرده است. (بحار، ج1، ص208ـ221).
5ـ سيد نعمت الله جزائري، صاحب أنوار نعمانيّه (متوفّاي 1112 هجري) ترجمه ي فارسي آن را ديده و داستان تأسيس مسجد مقدّس جمكران را با خوط خود،, از آن استنساخ كرده است. (بحار، ج53، ص254).
6ـ شاگرد فرزانه ي علّامه مجلسي، ميرزا عبدالله افندي، (متوفاي 1130 هجري) نسخه اي از ترجمه ي فارسي آن در بيست باب، در قم مشاهده كرده و گزارش آن را در تأليف گران بهاي خود آورده و تصريح كرده است كه اين ترجمه، به سال 865 هجري، به دستور خواجه فخر الدين ابراهيم، انجام يافته است. (رياض العلماء ج1، ص319).
7ـ سيّد امير محمّد اشرف، معاصر و شاگرد علاّمه مجلسي، صاحب كتاب فضائل السّادات (متوفّاي 1145 هجري) متن عربي آن را ديده و از آن نقل كرده است. (جنه المأوي، ص47).
8ـ سيّد محمّد بن محمّد بن هاشم رضوي قمي، به سال 1179 هجري، بنا به خواهش محمد صالح معلم قمي، كتابي در اين رابطه تأليف كرده و آن را خلاصه البلدان نام نهاده است. اين كتاب، احاديث مربوط به شرافت قم و تاريخچه ي تأسيس مسجد مقدّس جمكران را در بر دارد. (الذّريعه، ج7، ص216).
9ـ شايسته ي تأمّل است كه آقا محمّد علي كرمانشاهي، فرزند وحيد بهبهاني، (متوفّاي 1216 هجري) به متن عربي تاريخ قم دسترسي داشته و در حاشيه ي خود بر كتاب نقد الرجال تفرشي، شرح حال �حسن بن مثله� و خلاصه ي داستان تأسيس مسجد مقدّس جمكران را به نقل از متن عربي آن آورده است. (بحار، ج53، ص234).
10ـ محقّق و متتبّع بي نظير، ميرزا حسين نوري، متوفّاي 1320 هجري، پس از جست و جوي فراوان، به هشت باب از ترجمه ي تاريخ قم دست يافته (جنه المأوي، ص47 و بحار، ج53، ص234) و مشروح داستان تأسيس مسجد مقدّس جمكران را از ترجمه ي تاريخ قم، از روي دست خط سيّد نعمت الله جزائري، در آثار ارزشمند خود آورده است:
1ـ جنه المأوي، چاپ بيروت، دار المحجّه البيضاء، 1412 هجري، ص42ـ46.
2ـ همان، به پيوستِ بحارالأنوار، چاپ بيروت، مؤسسه الوفاء 1403 هجري، ج53، ص230ـ234.
3ـ نجم ثاقب، چاپ تهران، علميه ي اسلاميه، بي تا، ص212ـ215.
4ـ كلمه ي طيبه، چاپ سنگي، بمبئي، 1303 هجري، ص337.
5ـ مستدرك الوسائل، چاپ قم، مؤسسه ي آل البيت ـ عليهم السّلام ـ ، 1407 هجري، ج3، ص432 و 447.

جمعه 3 دی 1389 - 5:56:45 AM