ح

رزمنده ها با موانع جنگ می کردند. به تعبیر مقام معظّم رهبری: " اشتباه محرز است که فکر کنیم

.

در شلمچه آدم هایی زمینی آمدند که آسمانی بودند اما دست یافتنی...

خیلی ها شعار می دهند که آنها دست نیافتنی هستند، نه، من می گویم دست یافتنی اند، اما رسیدن به آنها زمینه می خواهد، تلاش می خواهد. اگرچه زمینه ایجاد کردن و راه رفتن در آن سخت است. برای آنان هم سخت بود اما خیلی ها برای اولین بار آمدند و ره صد ساله را یک شبه رفتند...

در عملیات های آخر کربلای 5، همه ی رزمنده ها سعی داشتند از دوستانی که کنارشان بودند خاطره، یادگاری یا دست نوشته ای داشته باشند. بچه ها دنبال هم می رفتند تا یادگاری از هم بگیرند و به هم التماس دعا می گفتند: "اینی که دارید می بینید دیگه داره نوربالا می زنه، این دیگه از این عملیات برنمی گرده" یکی می گفت: " فلانی نگاهی می کنی؟ شهید عباس قریب دیگه بر نمی گرده... " بهش می گفتند: چرا قریبی؟ می گفت: "من غریبم... من غریبم..." می گفتند: چرا غریبی؟ می گفت: "چون من سیّدم و از مادرم دورم... باید به مادرم نزدیک بشم..." از هم یادگاری می گرفتند و سعی می کردند با هم صحبتی داشته باشند یا دست نویسی با هم داشته باشند

و اما در نبرد شلمچه... در یک محوطه ی بسیار کوچک به نام سه راه شهادت بیش از 1244 گلوله

با کدام عقل؟ چه اتفاقی باید بیفتد؟ چه موقعیتی باید پیش بیاد تا انسان بتواند این موانع را طی کند؟... این چیزی نبود غیر از اینکه باید روح ساخته می شد، باید روحشان را بلند می کردند، باید آن را از دل جدا می کردند... از اینجا گذشتن روح بلند می خواست. و در کربلای 5 اتفاق هایی افتاد که نسل های بعدی هنوز از آنها خبر ندارند. به تعبیر مقام معظّم رهبری: " هنوز حرف های دفاع مقدس جاذبه دارد. متاسفانه بعضی از ما بد بیان می کنیم و بعد می گوییم مخاطب ندارد، در صورتیکه اینطور نیست." باید از جنس جنگ شد، باید نگاهمان را تغییر بدهیم!... باید بصیرتمان را بالا ببریم! راه بالا بردن بصیرت همینجاست، حرف زدن با شهداست... باید با شهدا حرف بزنیم!

" خداوند حال هیچ قومی را تغییر نمیدهد مگر آنكه آنان خود، حال خویش را دگرگون سازند "