یادتان هست آسمان زمانی آبی بود؟

 هوا نیاز جانداران است چه سبز باشند و پابند خاک ، چه کوچک باشند و ساکن خاک ، چه چهارپا بر زمین بزیند ، چه شناگر آسمانها باشند و چه وفادار به دریا؛ همه و همه نیازمند هوا هستند تا آن را در تمام جان خویش بدوانند و جسم را با آن بپالایند و به بودن ادامه دهند .

را برای

اگرچه هوای پاک از نیازهای اساسی و اولیه حیات است اما مدت هاست دست خیانت انسانها ، این عنصر شگرف  را آلوده و شفافیت و زلالی آن را دستخوش نابخردی های و نادانی ها و جاه طلبی خویش ساخته است. رشد جمعیت در برخی مناطق باعث قطع درختان و از بین رفتن فضاهای سبز شده که زمانی اساسی ترین متولی ایجاد اکسیژن و پیدایش هوای پاک بودند. 

از معجزات بزرگی که مردم کلان شهرها و به خصوص تهرانی ها، هر روز و هر روز آن را تجربه می کنند و از این اعجاز بی همتا بی توجه و بی سپاس می گذرند، تنفس و زندگی در هوایی بس آلوده است که اگر از بام شهر به منظره دودی و خاکستری فضای شهر بنگرید انگشت به دهان خواهید ماند که مگر می توان در این هوای آلوده و سیاه، زیست و نفس کشید و زنده ماند !

و انصاف که در هوایی که سیاهی اش چشم را می زند اعجاز آشکاری است که ریه ها و قلب ها و مغزها و ... هنوز کار می کنند .

مسئله آلودگی هوا موضوع تازه ای نیست و سالهاست که مردم کلان شهرها به خصوص پایتخت با این مسئله دست به گریبانند. سال هاست که مردم تهران آسمان آبی ندیده اند ، آنچه می بینند آسمانی خاکستری است که گمان می کنند آسمان همه جا یکرنگ و به همین بدرنگی است . سالهاست ستاره ها نتوانسته اند در آسمان شب ها عرض اندام کنند و سالهاست که درختان دنیایی دی اکسید کربن روی دستشان باد کرده و نمی دانند چگونه همه آنها را به اکسیژن تبدیل کنند .      

اگر برای کاهش ترافیک و کاهش آلودگی هوا، تدابیری اندیشیده شود و مجاب شویم به زور پلیس و قانون و جریمه، طبق قوانین زوج و فرد از اتومبیل شخصی استفاده کنیم به همه چیز می اندیشیم و همه جوانب را برای فرار از پلیس و یافتن راه ها و مسیرهای احتمالی بی خطر می سنجیم وتمام مسیرهای مخفی  برای رسیدن به مقصد را یک شبه کشف می کنیم

ولی با این وجود هیچ کس را یارای رفتن از این شهر شلوغ نیست . هیچ کس را یارای آن نیست که اراده ای به خرج دهد و اتومبیل شخصی اش را اندکی کمتر در خیابان ها جولان دهد واندکی با آسمان این شهر مهربان تر باشد. هیچ کس را یارای آن نیست تا قدمی برای زیبایی آسمان و ساکنان زمین بردارد. خود آسمان را سیاه می کنیم، زمین را آلوده می سازیم و هر دم در انتظار معجزه ای هستیم تا تلخ کامیمان را اندکی شیرینی بخشد. اگر بشنویم کسانی جان خویش را در اثر آلودگی هوا از دست داده اند و یا سلامت آنها در خطر افتاده ، ناراحت و متأسف می شویم. همین !

 نکته اینجاست که فقط ناراحت و متاسف می شویم ولی هرگز خود را برای خطری که جان آن فرد را تهدید می کند، مقصر نمی دانیم و هرگز به ذهنمان هم خطور نمی کند که می توانیم چند روزی کمتر از اتومبیل شخصی و بیشتر از وسایل نقلیه عمومی استفاده کنیم. اگر برای کاهش ترافیک و کاهش آلودگی هوا، تدابیری اندیشیده شود و مجاب شویم به زور پلیس و قانون و جریمه ، طبق قوانین زوج و فرد از اتومبیل شخصی استفاده کنیم به همه چیز می اندیشیم و همه جوانب

 فرار از پلیس و یافتن راه ها و مسیرهای احتمالی بی خطر می سنجیم وتمام مسیرهای مخفی  برای رسیدن به مقصد را یک شبه کشف می کنیم، ولی به هیچ وجه علل این قوانین و تاثیرات آن ها را مدنظر قرار نمی دهیم : چرا که نهایت همه چیز تنها و تنها به ما و گرفتاری ها و مشکلات ما ختم می شود!

از سوی دیگر ساختارهای اقتصادی و فرهنگ اجتماعی و باورهای عرفی همه با هم درتضاد و ستیزند و  هیچکدام جایگاه خویش را نمی شناسند، از این رو هرپدیده یا راه حل جدیدی که می خواهد جایی برای خود باز کند و چاره ای برای رفع این گره های دودی و آلوده شود، دست آخر وامانده و بلاتکلیف برجای می ماند و با صرف هزینه های گزاف ، نتیجه خواستنی میسر نمی شود .

به عنوان مثال ، دو چرخه به عنوان یک پدیده دوست داشتنی که سال ها دست نیافتنی به نظر می رسید امروز به راحتی و با قیمت مناسب از سوی شهرداری به مردم ارائه می شود ،  ولی در راستای ترویج و استفاده گسترده از آن برای رفت و آمدهای عادی روزمره ، تبلیغات و فرهنگ سازی موثر و عمده ای صورت نمی گیرد تا این وسیله  در اجتماع چهره موجه تر و عرفی تری به خود بگیرد و به نوعی جایگزین وسایل نقلیه موتوری شود .  هم اکنون صرف این همه هزینه برای فراهم نمودن تعداد زیادی دوچرخه، تنها به ارائه یک وسیله تفریحی ورزشی ختم شده است. اگرچه گسترش این فرهنگ نیز به جای خود بسیار نیکو و قابل تحسین و ستایش است ،اما نکته اینجاست که فارغ از اینکه فرصت برای تفریح بسیار کم است، فضای شهر برای استفاده از دوچرخه هموار نیست و مسیرهای مناسب برای استفاده از آن ها وجود ندارد .

البته این یکی از موارد بسیار کوچک ولی قابل تامل در این خصوص است . متاسفانه کشور ما به عنوان یکی از آلوده ترین کشورها از نظرآب و هوا شناخته شده وهر سال افراد بسیاری قربانی تنفس در این هوای آلوده می شوند، ولی تدابیر موثر و کاربردی چندانی برای رفع آن اندیشیده نشده  و این هوای آلوده همچنان درصدد گرفتن جان قربانیان بیشتری است. قربانیانی که بیشتر آنها را کودکان و کهنسالان تشکیل می دهند .

وظیفه مسئولان این است که با توجه به رشد روز افزون تکنولوژی فکری به حال تجمع جمعیت در کلان شهرها، تعداد عرضه اتومبیل ها با سوخت سالم و استاندارد و ایجاد فضاهای سبز کافی بنمایند و الگوهای استاندارد موثر و کاربردی در زمینه پاکیزگی و سلامت هوا را به کارگیرند.

جا دارد همشهریان و هموطنان عزیز لطفا بیشتر به سلامت خود و فرزندانتان اهمیت دهید و با آسمان شهرتان مهربان تر رفتار کنید .