کمک به گناه و گناهکار

مسلّماً هر نوع کمک به ظالم و گنهکار او را جسورتر خواهد کرد و عملاً او را در تداوم بخشیدن و گسترش دادن گناه تقویت خواهد کرد. خداوند در آیه 2 سوره مائده هشدار داده است که در کارهای نیک و تقوا کمک یکدیگر کنید و هرگز در راه گناه و ستم همکاری نکنید و از خدا بترسید که مجازات خدا شدید است.

براستی اگر ظالم و ستمگر احساس تنهایی کند و یاوری نداشته باشد و برعکس همه به یاری نیکوکار بشتابند چه اتفاق خواهد افتاد؟

خداوند در آیه 113 سوره هود می فرماید: بر ظالمان تکیه نکنید اگر چنین کردید آتش جهنم شما را در بَر می گیرد در این صورت هیچ ولی و سرپرستی جز خدا نخواهید داشت.

به همین دلیل هر گونه تمایل و همکاری و دوستی و اظهار رضایت و محبت به ظالم جرم بوده و مؤمن مسلمان باید روابط خود را با ظالم و کافر قطع نماید و گرنه مستحق عذاب الهی خواهد بود و همین هشدار را در آیه 68 سوره انعام داده و می فرماید: هرگاه مسخره کنندگان آیات مرا دیدید از آنها روی بگردان و اگر شیطان از یاد تو بُرد پس از بیاد آمدنت با این جمعیت ستمگر مجالست نکن.

و در آیه 24 سوره انسان می فرماید: از هیچ گنهکار و کافری اطاعت نکن.

راه هایی برای کمک کردن به ظالم

مساعدت و کمک کردن به ظالم و ستمگر و گنهکار اشکال متنوعی دارد مثلاً احترام به بدعت گذار یا مدح کردن ظالم یا فروتن بودن در مقابل گنهکار یا حقوق گرفتن از ظالم و گنهکار و فروختن اسلحه به دشمنان اسلام در حد کفر است.

در روز قیامت ندا می رسد : " کجایند ظالمان و همکاران آنها حتی آنان که قلم و دفتر آنها را فراهم می کردند و دستور داده می شود همه با هم وارد جهنم شوند." (وسائل الشیعه ، ج12 ، ص71). 

دستور امام صادق (علیه السلام) به یک دربار پشیمان و نادم

علی ابن حمزه می گوید دوستی داشتم که شیعه بود اما منشی دربار بنی امیه بود روزی نزد امام آمد و عرض کرد فدایت گردم من یکی از کارمندان بنی امیه بودم و از دنیای آنها، ثروت زیادی به من رسیده و از اینکه روزی از من در قیامت بازخواست می کنند غافل بودم حال چه کنم؟

امام (علیه السلام) فرمود: اگر بنی امیه کسانی را برای منشی گری و نوشتن نمی یافتند و بیت المال مسلمین برای آنها آورده نمی شد و به دفاع از آنها کسی به جنگ نمی رفت آنها نمی توانستند حق ما را ضایع کنند. آن مرد عرض کرد: فدایت شوم آیا راه نجاتی دارم؟ امام صادق (علیه السلام) فرمود: اگر وظیفه ات را بگویم انجام می دهی؟ عرض کرد: آری، امام (علیه السلام) فرمود: آنچه از این راه بدست آورده ای بررسی کن؛ اگر صاحبانش را شناختی بازگردان و گرنه عوض آنها صدقه بده در این صورت من بهشت را در پیشگاه خداوند برای تو ضامن می شوم. علی ابن حمزه می گوید دوستم در فکر فرورفت و گفت تصمیم خود را گرفته ام و به وظیفه خود عمل می کنم. دوستم با ما به کوفه بازگشت و آنچه ثروت را که از دربار بنی امیه بدست آورده بود خارج کرد و طبق دستور امام (علیه السلام) مصرف و تقسیم کردیم و چیزی برای خودش نماند بنحوی که ما برای او لباس می خریدیم تا مدتی بعد بیمار شد و به عیادتش می رفتیم تا اینکه یک روز نزد او رفتم او را در حال نزع  روح دیدم (حالت احتضار)، چشمانش را باز کرد و گفت ای علی! قسم به خدا که امام تو به وعده اش (ضمانت بهشت) در مورد من وفا کرد سپس از دنیا رفت و بعدها که به مدینه رفتم به حضور امام صادق (علیه السلام) رسیدم بی آنکه سخنی بگویم فرمود: ای علی! قسم به خدا به وعد? خود در مورد دوست تو وفا کردیم!!!